aşka inanmam ama yalnız uyanmam..
demek aslında bir bakıma kendimizi de kandırmak sanırım..her sabaha farklı birisiyle uyanmak,birine bağlanmamaya çalışmak ideal yaşam biçimiymiş gibi gelebiliyor insana acı bir ayrılığın ardından..artık uzakta kalan kişi yoktur ama sözde onun yerine pek çok kişi vardır..! yerini doldurabilir mi,asla..zaten şarkıda da bu girişin ardından asıl gerçek açıklanıverir..:
yine yalnız,yine tutsak..
gözümün çevresi ıslak..
yine kumdan kalelerde yaşıyorum..
evet aslında içinde bulunduğu durum asıl sevdiğiyle birlikte olamamanın getirdiği ona tutsaklık ve yalnızlık..her sabaha birlikte uyandığı kişilerle yaptığı günlük kumdan kalelerde yaşamanın zorluğuna da iyi haykırır özlem..
bunları çıkarıyorum şarkının sözlerinden kendi yaşamıma da bir parça uyarlayarak kimbilir ama bu anladıklarımı,yukarıda yazdığım her şeyi gerçek hayatta da bire-bir yaşadım..kumdan kalelerimde yaşarken mutluyum sanmaya çalıştım ama aslında her zaman yine yalnız ve yine tutsak olarak hayata devam ettiğimi biliyordum..beni bu kadar fazla anlatan bir parça olduğu için bu şarkının yeri ayrıdır..her zaman özlem ile ilgili ilk on şarkıma alırım bu parçayı..
öyle de söyler ki acıtır özlem..şimdi olduğu gibi..
