Özlem Tekin bu kez anlaşılacak mı?
Doksanlı yılların başıydı... Hepimiz Şebnem Ferah'ın ilk albümünü bekliyorduk. İstanbul'a rock barların damga vurduğu; Taksim'in, Ortaköy'ün coştuğu yıllardı.
Volvox'un çıktığı hiçbir akşamı kaçırmaz, sabahlara kadar dans eder eğlenirdik. Çatır çatır çalan o güzel kızlardan solist Şebnem'in albümünün çok iyi olduğunu, yakında piyasaya çıkacağını duymuştuk.
Ama yanıldık; Volvox'tan ilk solo albümü çıkartmak Şebnem'e değil, grupta klavye çalan ve geri vokal yapan Özlem'e nasip olmuştu. Yanılmadınız, Özlem Tekin'den söz ediyorum. İnanın ne ara şarkı bulup stüdyoya girdiğini bile anlayamamıştık hiçbirimiz. Hemen arkasından Şebnem'in albümü geldi.
Şebnem'in sound'u tam olarak beklediğimiz gibiydi. Son derece sert gitarlar, türkü formlarına göz kırpan vokaller, Şebnem'in yüreklere zarar vokal üslubu ve elbette iyi şarkılar bir araya geldi. Ortaya daha önce örneğini görmediğimiz bir sound, gayet samimi ve tutarlı bir iş çıkarmıştı Şebnem. Daha da önemlisi ticari başarı kazandı, hafızam yanıltmıyorsa beş yüz bin bantında bir satış yakaladı o albüm.
Peki ya Özlem diye soracaksınız... Her ne kadar o dönemde medya tanımlayamadığı bu sound'la irkilmiş; bu ‘çılgın' kızların her ikisine de ‘rakçı' lakabını takmış olsa da Özlem'in albümü bir rock albümü değildi.
Görüntü itibarıyla Volvox'un en sert elemanı, geçmişi itibariyle heavy metal'ci olsa da; Özlem o dönem daha elektronik şeyler dinliyordu. Çok özel bir sesi vardı; vokalist olarak ise daha çok İrlanda gırtlağından ve Björk'ten etkilenmişti. Lakin o ilk albüme desek desek elektro-pop diyebiliriz, ama rock değil.
Ben kendi adıma birkaç istisna hariç Özlem Tekin'in şarkılarını çok sevmişimdir. Ancak bir gerçeği de kabul etmek lazım; içinden gelen şarkılar ve tercih ettiği sound bir arada düşünülünce çok da ‘Türkiyeli' olamamıştır Özlem.
İyi şarkılar yazar, güzel şarkı söyler, güzel kadındır ama bizim ‘geniş' kitleye ‘yabancı' gelir hep, ürkütür. Bu yüzden albümleri çok satmaz. İşin kalitesine baksanız daha fazlasını hak eder ama maalesef durum budur.
Kaderin cilvesine bakın ki o ilk albümlerden on beş sene kadar sonra Şebnem Ferah yeni albümü için hazırlanırken yine Özlem Tekin'in ‘10,9,8...'adlı son albümü geliyor önümüze.
Yine aynı şey mi olacak acaba, tam olarak anlaşılmayacak, satmayacak mı derken; henüz albümün giriş şarkısı ‘Değmez' ile irkiliyoruz. Metallica yıllarımızı hatırlatan gitarlar, sapasağlam bir melodi; iyi bir düzenleme...
Arkasından ‘Gezegen X', ‘Dene', ‘A)şık', ‘Kaf Dağı'...
İlk tepkimiz şu oluyor: ‘Çok güzel şarkılar ama radyolar çalmaz çok sert'.
Sonra aklımıza Mor ve Ötesi'nden, Manga'dan; sert ve melodik rock'ın da Türkiye'de ticari olabileceğine dair aldığımız ders geliyor. Neden olmasın, diyoruz, keşke olsa, keşke satsa...
Televizyon dizisi ‘Sil Baştan'daki, ‘Mucizeler Komedisi'ndeki oyunculuk başarısı, ‘Neredesin Firuze'nin soundtrack'indeki inanılmaz türkü yorumu; inanın hiçbiri önemli değil.
Ben hepsinden çok, Özlem'in kendi müziğini yaparak kabul görmesini önemsiyorum. O yıllardır bildiğini tutarlılıkla okuyor. Umarım bu kez sonuç iyi olur.
Tolga Akyıldız / Hürriyet
31 mayıs 2005
