bugun özleme dair bunu öğrendim ;
uzun zaman gecmistir aradan, karsılasırsınız. ne kadar ozlemis oldugunu farkedersin onu. bir yere oturursunuz biraz sohbet icin. karsılıklı bir bir anlatırsınız yenileri, eskileri. her kelimede, cumlede farkedersin artık yitirilmis olanları. ne kadar cabalarsan cabala, ne o, ne de sen isteseniz de donemezsiniz artık geriye. ortak bi acı paylasırsınız o anda; gozlerinin icine baka baka ozlersin çünkü onu...
ayrılığa dair ise şunu öğrendim;
ayrılık kişinin tek başına varolabileceğini kendi kendine kanıtlama şansı. "hayatının tek sahibi yine kendinsin" lafının tekrar hatırlanmasını, hatta tekrar öğrenilmesini sağlayan acı. ilk evrelerinde nefeslerin sıkıştığı, her şeyin insana flashback yaşattığı, zamanla hafifleyen, bazılarında izsiz geçip giden, bazılarında ise yağmurlu havalarda sızlayan bir yara bırakan duygu sağanağı...
bugun özlem ve ayrılığın bıçağın iki yüzü olduğunu öğrendim.